Weggestuurd worden uit het Melbourne Museum

Aboriginal kunst, Phar Lap, de keuken uit ‘Neighbours’, het spijsverteringsproces…; er is zoveel te zien in het Melbourne Museum dat ik tegen sluitingstijd weggestuurd moet worden!

Anno 2002 valt 31 maart op zondag en niet zomaar een zondag; het is Pasen! Desondanks blijkt het Melbourne Museum open te zijn en ik vereer dat museum met een bezoekje. Nou ja, bezoekJE! Tegen sluitingstijd, ik ben dan al zo’n vijf uur in het museum, heb ik nog niet alles gezien.

Een bladzijde uit mijn scrapbook.

Het is rond de middag als ik het Melbourne Museum binnen kom. Ik begin bij het Bunjilaka Aboriginal Centre, waar ik uitgebreid rondkijk. Via een kleine expositie met kano’s en wat kunst uit de Pacific ga ik naar de Australia Gallery, waar ik het gedeelte met de geschiedenis van Melbourne aandachtig bekijk.

Het geeft een goed beeld van Melbourne door de jaren heen. Zelfs de keuken van één van de huizen uit ‘Neighbours’ staat er opgesteld. Maar er zijn ook vitrines over belangrijke dingen in Melbourne, zoals de Olympische Spelen in 1956.

Voor Phar Lap, het beroemde paard dat zo succesvol was bij paardenraces in de jaren ’30, is zelfs een speciaal hoekje ingericht. Het paard staat er opgesteld (hoewel het hart in een museum in Canberra is en het skelet in Nieuw-Zeeland). Ondanks dat ik het verhaal van Phar Lap wel een klein beetje kende, maakt deze expositie over dat paard wel indruk op me.

Ook Phar Lap kreeg een plaatsje in mijn scrapbook.

Via de balustrade, waar de ‘Federation Tapestry’, 10 wandkleden met aspecten van Australië’s geschiedenis, cultuur en identiteit, hangt en glazen bakken met opgezette insecten, kleine diertjes en andere objecten staan, ga ik naar de Mind and Body Gallery.

Daar is van alles over het menselijk lichaam te zien; voortplantingsorganen, het proces van voedsel tot uitwerpselen inclusief de organen die daarbij een rol spelen, hersenen, iets over DNA, en nog zoveel meer. Er is zelfs een mummie te zien.

Daarna ga ik naar de Evolution Gallery; ‘Darwin to DNA’. Voordat me vertelt wordt dat het museum bijna gaat sluiten, zie ik nog wel iets van dat gedeelte van dit mooie en interessante museum.

Vijf uur in het Melbourne Museum blijkt toch wat te kort te zijn; er is ook zoveel te zien. Ik heb me er dan ook prima vermaakt!

Meer informatie over het Melbourne Museum vind je hier: http://museumvictoria.com.au/melbournemuseum/

‘Weary’ Dunlop en de Shrine of Remembrance

Een bladzijde uit mijn scrapbook.

Vanuit het hostel is het een kleine wandeling naar de Shrine of Remembrance, een oorlogsmonument. Eerder ben ik er wel eens langs gelopen. Dit keer onderwerp ik de Shrine of Remembrance aan een grondigere blik en besluit ik ook eens binnen te kijken.

Na een eerste rondgang langs de vitrines, besluit ik er met een zogenaamde ‘self guided tour’ langs te gaan. Je loopt dan met een geplastificeerd vel papier met daarop een tekst door het gebouw. Aan de hand van die tekst kom je meer over van alles aan de weet en je wordt op dingen gewezen; veel interessanter dus.

Ook loop ik nog even naar de ‘balcony’. Daarvandaan heb je een mooi uitzicht!

Ook de foto's van het uitzicht vanaf
de 'Shrine of Remembrance' verwerk ik op een spread.

Weer beneden loop ik nog even om de ‘Shrine’ om nog wat dingen beter te bekijken.

Op een gegeven moment halen twee mannen in uniform een paar vlaggen naar beneden. Dat is het teken dat de ‘Shrine’ gesloten is voor publiek.

De ‘Shrine’; een bijzonder monument!

Nog een spread uit mijn scrapbook.

Maar ik blijk nog niet alles gezien te hebben, want als ik via de imposante promenade weer richting het centrum loop, zie ik plotseling een standbeeld van een man staan. Ik loop er heen en lees de plakkaten die er bij staan. Ze gaan over de aanleg van de spoorlijn in Zuidoost Azië, waar zoveel mensen het leven lieten. Er is voornamelijk wat te lezen over de doktoren die daar werkten en vele mensen hielpen.

De man van het standbeeld is Edward ‘Weary’ Dunlop, een belangrijke dokter die in Zuidoost Azië werkte (Changi). Hij hielp als dokter mensen, zorgde voor een goede ‘spirit’ in het kamp en vond, als ik het goed heb, een verplaatsbare operatiekamer uit. Geen wonder dat ze het in ‘the Flying Doctors’ een keer over hem gehad hebben. In die serie bewondert dokter Geoff de man erg. Nu begrijp ik waarom.

En zo voegt het standbeeld nog iets toe aan mijn bezoekje aan de ‘Shrine of Remembrance’!

Voor meer info over de ‘Shrine of Remembrance’ ga je naar: http://www.shrine.org.au/.

Kate & Leopold geven me het gevoel toch nog iets te doen

Nog altijd niet in mijn ritme van de dubbele jetlag doe ik niet erg veel meer als mailen, tijdschriftjes lezen, muziek luisteren en kletsen met kamergenoten.

Ontspannend is het wel, maar het geeft niet echt het gevoel iets gedaan te hebben. Om toch nog het gevoel te hebben iets te doen, besluit ik naar de bioscoop te gaan. ‘Kate & Leopold’ met Meg Ryan en Hugh Jackman draait en die film wil ik wel zien.

Hugh Jackman speelt een 19^e-eeuwe ‘Duke’ en Meg Ryan is een eigentijdse New Yorkse. Met behulp van een tijdmachine belandt Leopold (Hugh Jackman) min of meer tegen z’n wil in het hedendaagse New York, waar hij Kate (Meg Ryan) leert kennen. Het botert wel tussen die twee, maar toch gaat Leopold terug naar de 19^e eeuw. Daar moet hij een bruidje uitkiezen, omdat hij vanwege z’n leeftijd eens moet trouwen. Terwijl hij een keuze moet maken tussen verschillende bruidjes die het allemaal niet zijn voor hem, gaat Meg Ryan terug naar zijn tijd en uiteindelijk kiest Leopold haar als bruid…

Het is een leuke film. Leopold is wereldvreemd in onze huidige tijd en dat zorgt voor grappige momenten. Ik geniet dan ook van de film.

En zo doe ik toch nog wat op die dag in maart 2002.

Een gezellige boel!

In een hostel is het altijd afwachten wat voor mensen daar nog meer slapen.

Op een gegeven moment zitten er in de kamer naast de kamer waar ik slaap een aantal fluitisten. Ze zijn in Melbourne vanwege een fluitfestival. Ik heb ze al een paar keer horen spelen.

In de kamer aan de andere kant zit iemand die gitaar speelt en regelmatig oefent. Er schijnen hier meer gitaarspelers te zitten en eerder die dag checkte er nog een gitaarspeler in. Een gezellige boel dus!

Maar ik blijf niet de hele dag in het hostel om naar die muzikanten te luisteren; ik ga lekker winkelen in de stad. En daar vermaak ik mij prima mee.

‘Lantana’ kijken in de bioscoop

Eerder had ik al enthousiaste verhalen gehoord over de film ‘Lantana’. Hij blijkt in Melbourne te draaien en dus besluit ik een bezoekje te brengen aan de bioscoop om die film te gaan bekijken.

Het is een Australische film en, aangezien ik erg graag Australische films kijk, zitten er voor mij veel bekende gezichten in. Zo doen Anthony LaPaglia, Geoffrey Rush, Kerry Armstrong en Peter Phelps er onder andere in mee.

De film gaat over de relaties van allemaal verschillende mensen en dan met name over de slechte dingen daarvan, zoals vreemd gaan. Uiteindelijk komen veel van die mensen elkaar tegen als één van de mensen omkomt.

Het is een goede film die blijft boeien.

Sitting Down Here en tranen over m'n wangen

Het lijkt wel of ik op de cassettebandjes die ik mee nam naar Australië veel nummers heb gezet waar ik vrolijk van word. ‘Sitting Down Here’ van Lene Marlin is er weer zo een. Misschien ook wel fijn om zo ver van huis muziek mee te hebben waar je vrolijk van wordt.

Maar er zit in m’n bagage ook muziek waar ik minder vrolijk van word. Weer op weg naar Australië kocht ik op Schiphol een cd van Marco Borsato. Op die cd staat het nummer ‘Opa’.

Met het overlijden van oma nog zo kort geleden, luister ik, weer in m’n ritme komend van de dubbele jetlag, op een van de eerste dagen in Melbourne naar die cd en ja,… bij dat nummer biggelen de tranen over m’n wangen...

Ik waag me aan Harry Potter

Nadat ik de avond ervoor wat laat in bed ben beland, word ik ’s ochtends laat wakker; nog altijd last van de jetlag!

Na m’n ontbijtje ga ik de kaarten die ik een dag eerder gekocht heb, schrijven.

Verder winkel ik nog wat. Bij de boekenafdeling van een groot warenhuis ga ik op zoek naar een nieuw boek. Anno 2002 zijn de eerste paar boeken van Harry Potter een grote hit en ik besluit me er toch ook maar aan te wagen.

Ook klets ik nog met een van mijn kamergenoten.

En verder is er weer de wekelijkse barbecue op het dakterras en die smaakt weer erg goed. Dit keer naast worstjes ook vissticks en naast sla ook salade.

En zo rommel ik wat op die eerste dagen dat ik weer terug ben in Australië.

Puzzelen op mijn reis tot aan Sydney

Totdat Marjolein en een gezamenlijke vriendin van ons naar Sydney komen om vervolgens met mij door te reizen naar Nieuw-Zeeland, moet ik toch een planning maken. En dus buig ik me daar over.

Een medereizigster heeft me enthousiast over Wilson’s Promontory verteld, ik ben een folder van een tour van Melbourne naar Canberra tegengekomen, ik wil familie in Canberra bezoeken en ook een toertje naar de Penguin Parade staat nog op mijn verlanglijstje. Met goede vrijdag en Pasen er ook nog bij is het best lastig plannen.

Blijf m’n blog volgen en je leest vanzelf of ik de genoemde toertjes ook maak.

Verder koop ik nog wat kaarten om naar het thuisfront te sturen, klets ik met mijn kamergenootjes en kijk ik wat televisie.

Nog altijd last van de jetlag, ga ik, omdat ik nog niet echt moe ben, laat naar bed.

Morgen meer…

M’n lichaam snapt het niet helemaal!

Weer word ik midden in de nacht wakker. Voor mijn gevoel lijkt het of ik uren wakker lig. Zo goed als ik in Nederland sliep, zo slecht slaap ik hier; de jetlag! M’n lichaam snapt het niet helemaal.

In 2002 viel 24 maart op zondag en ik daar maak een rustige zondag van.

Er kunnen weer gratis pannenkoeken gebakken worden in het hostel en daar begin ik de dag mee; een lekker ontbijtje!

Verder klets ik gezellig met een Nederlandse die bij mij op de kamer slaapt, bezoek ik de ‘Arts & Crafts Market’, blader ik door wat reisfolders en maak ik een wandeling.

Ja, het is nog echt een beetje aanrommelen totdat ik weer beter in m’n ritme zit.

Aanrommelen

Die eerste nacht terug in Melbourne lig ik om kwart voor vijf ’s nacht wakker; last van de jetlag! Gelukkig val ik later weer in slaap en uiteindelijk houd ik het tot na tienen ’s ochtends vol in bed.

De rest van de dag zit er ook niet heel veel actie in me; ik werk mijn reisdagboekje bij, lees wat, puzzel wat in een puzzelboekje en maak een wandelingetje.

Ook de dagen daarna rommel ik maar wat aan; ik moet eerst weer in m’n ritme komen. Ik geef me er maar een beetje aan toe.

Een spread uit mijn scrapbook.

De geur en de zon geven me een fijn gevoel!

Een detail uit mijn scrapbook.

Een halve wereldreis terug (deel 6):

Na een vlucht van zo’n drie-en-een-half uur kom ik op de luchthaven van Melbourne aan. Ik heb al snel mijn bagage, pin geld en ga naar buiten. Daar moet ik een kwartiertje wachten op de skybus die me naar het centrum van Melbourne zal brengen. Helemaal niet erg, want de geur en de zon doen me aan de aankomst in Sydney en de tijd bij Don en Coby denken; een fijn gevoel!

Met de Skybus ga ik naar Spencer Street Station. Daar neem ik de gratis City Circle Tram naar Flinders Street Station. En dan naar het zo bekende hostel. Wat kan het toch fijn zijn om ergens aan te komen waar je de weg al een beetje kent!

In het hostel boek ik een kamer, maak m’n bed op, bel even naar het thuisfront en neem plaats achter de computer om te mailen. Ik mail onder andere dat ik min of meer bezig ben m’n tweede nacht over te slaan. Het zal nog lang duren voordat ik van mijn (dubbele) jetlag af ben.

Op sokken door het veiligheidspoortje!

Een bladzijde uit mijn scrapbook.

Een halve wereldreis terug (deel 5):

Na die lange vlucht land ik op het betrekkelijk kleine vliegveld van Auckland; wel fijn om even de benen te kunnen strekken.

Hoewel het vliegveld klein is, zijn er wel allemaal leuke winkeltjes. Ik loop daar wat rond en plof vervolgens ergens neer. Daar heb ik een leuk uitzicht op een gedeelte van het vliegveld. Ik blijf daar zitten kijken totdat het tijd is om m’n volgende vlucht te nemen.

Voor de vlucht van Auckland naar Melbourne is er weer een strenge veiligheidscontrole; de schoenen moeten zelfs uit! Best een komisch gezicht al die schoenen in van die bakjes. Je moet op sokken of op blote voeten door het poortje.

Daarna ging een veiligheidsman m’n tas bekijken. Het is wel een veilig idee al die security checks.

Van L.A. naar Auckland; een lange vlucht!

Een halve wereldreis terug (deel 4):

Op de luchthaven van L.A. gaat het ook weer vrij snel. Ook daar raak ik aan de praat met Nederlanders. Ze zijn beide op weg naar het Zuider Eiland van Nieuw-Zeeland. Hij gaat z’n vriendin, die daar stage loopt, opzoeken. Zij gaat naar haar zus die daar rondtrekt.

Hoewel er op de vlucht van Los Angeles naar Auckland ook weer wat turbulentie is, gaat de vlucht redelijk voorspoedig. Al is het wel een erg lange vlucht…

Ik geniet van de lichtjes van L.A.

Een halve wereldreis terug (deel 3):

Tijdens de vlucht naar Los Angeles hebben we in het begin best wel wat turbulentie. Gelukkig weet de man die naast me zit me wel gerust te stellen door te vertellen dat die turbulentie niet gevaarlijk is. Hij heeft vrienden die kleine vliegtuigjes vliegen en die juist die turbulentie opzoeken.

De man blijkt naar de begrafenis van zijn opa in New York geweest; ook toevallig!

Ik zit bij het raampje en geniet tijdens de daling van alle lichtjes van L.A. Het is al donker en je ziet echt heel veel lichtjes. Echt een prachtig gezicht!

Gezellig kletsen bij de gate

Een halve wereldreis terug (deel 2):

In het vliegtuig van Amsterdam naar Washington vermaak ik me met het luisteren naar muziek en het lezen van een stapeltje tijdschriften.

In Washington moet ik overstappen. Daar gaat alles, douane en bagage, best wel snel. Ik ga bij de juiste gate zitten en raak met twee Nederlandse vrouwen aan de praat. Erg gezellig!

De ene vrouw is op weg naar familie in Arizona en de andere vrouw gaat naar Costa Rica om daar twee of drie maanden reizen voor reisorganisatie Djoser te gaan begeleiden. Ook zij moeten de vlucht naar Los Angeles hebben.

Op weg naar nieuwe avonturen!

Een bladzijde uit mijn scrapbook.

Een halve wereldreis terug (deel 1):

Later dan gepland gaan we weg en als er dan ook nog erg veel file is, kun je nagaan dat ik niet echt rustig in de auto zit. Ik moet tenslotte het vliegtuig niet missen…

Gelukkig komen we redelijk op tijd op Schiphol aan. We gunnen ons echter geen tijd om daar nog iets te drinken. Ik ga maar meteen in de lange rij bij de incheckbalie staan.

Als het moment daar is om afscheid te nemen van mam en Marjolein, heb ik het daar best moeilijk mee. Het verdriet om oma is ook nog zo vers.

Na de nodige checks ga ik door de douane. Ik zoek het vliegtuig richting Washington op. En dan ben ik zomaar weer op weg naar nieuwe avonturen…

Picture Postcards from L.A.

Het is maandagmiddag en dus een muziekje op mijn blog.

Eerder zette ik al een nummer van Joshua Kadison op mijn blog. Ik vond z’n cd toen kennelijk erg mooi, want het bleef niet bij dat ene nummer. Ook dit nummer, ‘Picture Postcards from L.A.’ belandde op een van de cassettebandjes die ik mee nam naar Australië.

Tegenwoordig draai ik die cd eigenlijk nooit meer. Andere cd’s zijn aan m’n bescheiden collectie toegevoegd en die draai je dan.

Maar toch blijft het leuk om af en toe eens naar Joshua Kadisons nummers te luisteren.

Vandaag dus ‘Picture Postcards from L.A.’:

Joshua Kadison heeft overigens onlangs nog een nieuwe cd uitgebracht:

Al weer uitkijken naar Australië

Tijdens de periode dat ik in Nederland ben, lijkt Australië soms heel ver weg.

Maar als de dag van vertrek steeds dichterbij komt, de spanning om te vliegen toeneemt en bekenden even langskomen om afscheid te nemen, begin ik toch steeds meer uit te kijken naar Australië.

Ik schrijf dan ook in mijn reisdagboekje:

‘Hoewel ik het aan de ene kant wel weer moeilijk vind om weg te gaan (zo’n gevoel als toen pap en mam weggingen, nadat ze me voor het eerst naar m’n studentenkamer in Amsterdam hadden gebracht), begin ik wel weer steeds meer naar Melbourne uit te kijken. Het is er lekker weer en niet zo grauw als in Nederland. Daarnaast heb ik Melbourne best wel in mijn hart gesloten.’

Nog een nachtje slapen in mijn eigen bed, een lange vliegreis en dan zal ik weer voet zetten op Australische bodem.

Ga je ook weer mee terug naar Australië? En blijf je mijn blog volgen? Er liggen weer heel wat avonturen Down Under in het verschiet!

Orange blijft in Nederland

Wie mijn blog een beetje volgt heeft kunnen lezen dat reisgenootje Orange voor het vertrek naar Nederland al een poosje in de lappenmand zat.

Na een aantal dagen in Nederland belt Orange me op; ze heeft besloten niet mee terug te gaan naar Australië! Een heel erg moeilijke beslissing voor haar, maar ze denkt dat dat lichamelijk beter voor haar is.

Ik hoor er erg van op; ik had dat echt niet verwacht!

Een raar idee dat Orange niet mee terug gaat en dat ik alleen naar Australië ga. Ik wil tenslotte toch mijn reis afmaken. Ik ga kijken hoe het die eerste paar weken gaat en dan komen Marjolein en een vriendin van ons beiden naar Australië om vervolgens met mij door Nieuw-Zeeland te gaan reizen (die reis naar Nieuw-Zeeland stond al gepland). Daarna zie ik wel wat ik doe.

Nou, onze reis loopt wel heel anders dan we gepland hadden. Als iemand me van te voren had verteld dat het zo zou gaan lopen, had ik dat niet geloofd. Tja, op één van oma’s tegeltjes staat: ‘Van het concert des levens heeft niemand een program’ en dat geldt zeker ook voor deze reis.

Tijdens het telefoongesprek hebben Orange en ik afgesproken om voor dat ik weer naar Australië vertrek nog iets te ondernemen. En daarom treffen we elkaar een aantal dagen later in Utrecht. We wandelen door de stad, gaan ergens iets drinken, winkelen in Hoog Catherijne en kletsen over van alles en nog wat, maar voornamelijk ook over de reis. Dan nemen we afscheid en gaan we met de trein elk onze eigen kant op…

Even ter info: Orange is twee jaar later naar Australië teruggegaan om haar reis af te maken. Ze heeft toen een mooie reis gemaakt.

Wortelkanaalbehandeling zonder verdoving!

Zo’n twee maanden eerder had ik pijn aan een tand en heb ik zelfs een tandarts in Australië bezocht. Last heb ik niet meer van de ontstoken wortel, maar als ik in Nederland ben, wil ik toch dat mijn eigen tandarts er even naar kijkt.

En dus bezoek ik de tandarts. Ik doe mijn verhaal en de tandarts maakt een foto. Een wortelkanaalbehandeling blijkt nodig te zijn. Daar had ik vreselijke verhalen over gehoord; het zou erg pijnlijk zijn.

Maar dat blijkt reuze mee te vallen. De tandarts heeft het niet eens verdoofd; de zenuw was toch al dood.

Opgelucht dat het meeviel verlaat ik de praktijk om drie dagen later weer langs te komen zodat de tandarts het af kan maken. Ook dan valt het weer erg mee; gelukkig maar!

Op tournee

Gedurende de korte periode dat ik in Nederland ben, komen er mensen bij ons thuis langs om me te begroeten. Maar ik ga ook naar deze en gene toe; ‘op tournee’ zoals Marjolein het noemt.

Zo bezoek ik bijvoorbeeld een vriendin die drie maanden daarvoor in het huwelijksbootje stapte. Toen zat ik in Australië en kon er dus niet bij zijn. Van Marjolein had ik al het een en ander over de trouwerij gehoord, maar ik wil ook wel graag de foto’s zien. En dus ga ik een avondje foto’s kijken bij die vriendin.

Naast trouwfoto’s en foto’s van het vrijgezellenfeest laat ze ook de vakantiefoto’s zien. Op mijn beurt laat ik haar mijn foto’s van Australië zien.

Een gezellige avond!

Ook bij tante Matje klop ik aan om haar mijn foto’s van Australië te laten zien. Ik vertel haar mijn verhalen en ondertussen praat zij mij weer bij over het wel en wee van haar kinderen en kleinkinderen.

Samen met Marjolein bezoek ik een gezamenlijke vriendin. Zij is in de tijd dat ik in Australië zat ingetrokken bij haar vriend. Hem ken ik dan nog niet.

Marjolein heeft het huis al gezien. Tijdens een rondleiding zie ik het ook. Het is niet zo’n ontzettend groot huis, maar het is wel leuk ingericht. De tuin is erg groot en vooral ook diep! Ook met de vriend maak ik kennis; een aardige vent!

We gaan ook nog bij een andere vriendin langs. Bij haar zien we nog iets van het WK allround in Heerenveen. Ondanks dat ze nu, tien jaar later, een man en kind heeft, is die liefde voor het kijken van schaatsen op de televisie niet veranderd; toen we onlangs bij haar waren stond het schaatsen aan!

Maar goed, terug naar 2002. Naast schaatsen kijken, zitten we natuurlijk ook te kletsen. Haar ouders en zusje komen nog even langs om gedag te zeggen. En het is erg gezellig!

M’n oud-collega’s in Amsterdam bezoek ik ook nog. Samen met twee van hen ga ik lunchen. Het eten is lekker en het gezelschap goed!

Op de zaak spreek ik nog een aantal andere collega’s.

En zo bezoek ik deze en gene gedurende die korte periode in Nederland; we praten bij en ik laat foto’s zien.

Vondelpark vannacht

Het is maandagmiddag en dus neem ik een muziekje, dat ik destijds op een cassettebandje mee nam naar Australië, onder de loep.

Vanmiddag is dat ‘Vondelpark vannacht’ van Acda & de Munnik.

Tja, Acda & de Munnik en het Vondelpark!

In de zomer voordat ik m’n reis ga maken, ga ik samen met een vriendin naar een concert in het Vondelpark. Diverse artiesten treden daar op en Acda & de Munnik zijn ook van de partij. Een mooie herinnering!

En dus gaan Acda & de Munnik met het Vondelpark mee op reis naar Australië.

Naar oma’s huis en naar oma’s kamer in het bejaardentehuis

De dag na de crematie van oma zitten we veel te praten; vooral over oma. Maar ik ga die dag ook nog samen met mam naar het bejaardentehuis; ik wil toch nog even zien waar oma de laatste paar weken van haar leven heeft doorgebracht.

De eerste week in het bejaardentehuis was oma redelijk goed en heeft ze nog gegymd en in de zaal gegeten. Ook heeft ze nog genoten van het huwelijk van Prins Willem Alexander en Máxima.

Maar de paar weken daarna ging het erg slecht met oma. Ze lag uiteindelijk alleen nog maar in bed en moest zwoegen voor een beetje lucht, totdat dat er na een beetje gerochel helemaal mee ophield en ze dus van ons is heengegaan.

Oma’s kamertje was al wel leeg gehaald, maar ik krijg er toch een redelijke indruk van.

De volgende dag, 11 maart 2002, gaan mam en ik naar het oude huis van oma om oma’s kleren uit te zoeken.

Als Marjolein, mijn zus, belt dat er een vriendin van ons even langs is gekomen in de winkel van Marjolein, bekijk ik nog even snel oma’s oude huis en ga ik naar de winkel om die vriendin te begroeten. We kletsen gezellig bij en ik laat haar mijn foto’s van Australië zien.

Uit mijn scrapbook.